.png)
 |
| Ilustrasi simbolis kursi tua di sudut ruangan sebagai saksi perjalanan batin dan momen memulai kembali. |
Kursi tuwa ing pojokan kamar,
nembe siyaga kaya juru kunci wektu,
sing tansah ngenteni swara
saka ati kang suwe meneng.
Aku lungguh, nanging roso ora rampung lungguh.
Awakku anjog ing kene,
nanging pikiranku mlaku adoh,
kayadene lumbung angin sing ora duwe watesan.
"Kowe rung rumangsa letih?"
mangkono bisikan sing ora katon,
kaya bayangan sing kadhang dadi wong,
kadhang dadi cetha, nanging luwih asring: gaib.
Aku mesem alon, nanging atiku kebak wedhi.
Wektu kadhang kaya lintang mati,
padhange isih katon,
nanging nyawane wis suwe ilang.
"Apa sing kok enteni?"
pitakon kuwi tiba kaya watu ing sendhang,
nggawe gelombang cilik
kang ora tau tekan pinggir.
Kursi tuwa kuwi banjur krasa urip,
kaya ndeleng saben ilangan lan pangentene,
saben sesambat sing mung metu nganti pasuryan,
tanpa wani mudhun menyang cangkem.
"Aku ora males,"
mangkono atiku mbela awake dhewe,
"Nanging aku durung rampung karo rasa sepi iki."
Sunyi mung nyawang.
Waktu mung gumuyu lirih.
Lan aku isih lungguh,
ora lungguh ing kursi,
nanging lungguh ing pikiranku dhewe.
Ing pungkasane,
aku ngerti:
sing tak tulungake dudu wong liya,
nanging bayanganku dhewe,
sing suwe kepinginan diajak mulih
saka pangasingan nalika aku milih menunda.
Lan kursi tuwa kuwi mung dadi saksi:
yen kadang,
kang paling abot ditulungi
dudu badan, nanging roso.
